سیاست گذاری توسعه منطقه ای با رویکرد برنامه ریزی فرض بنیاد(abp) (مطالعه موردی:استان تهران)

در برنامه ریزی توسعه منطقه ای، شناسایی عدم قطعیت های آینده و فروض بنیادینی که برنامه های بلندمدت بر پایه آن ها شکل گرفته است یکی از مهم ترین زمینه های اصلی در شناسایی مشکلات و چالش های پیش رویِ سندهای توسعه ای است. پسابرنامه ریزی نیز به ارزیابی موفقیت یا عدم موفقیت سیاست و برنامه ریزی تدوین شده در افق زمانی آینده می پردازد. برنامه ریزی فرض بنیاد (abp) یکی از روش های پسابرنامه ریزی است که می توان به کمک آن برنامه های پابرجا‏ و انطباق پذیر‏ تهیه کرد. هدف از کاربرد برنامه ریزی ‏بر پایه ی فرض، کاهش تعداد شگفتی های اجتناب پذیر‏ است. این پژوهش بر ارتباط و ارزش هر یک از راهبردها در هر یک از عدم قطعیت های آینده استان تهران در افق 1404 تمرکز شده است و با هدف تصحیح راهبردهای توسعه باند مدت توسعه استان تهران در افق برنامه صورت گرفته است. تحلیل راهبردهای بلندمدت توسعه استان تهران در حوزه مورد مطالعه اقتصادی،اجتماعی،زیست محیطی، فناوری،زیرساخت ها و کلان مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق از نظر نوع تحقیق ترکیبی از روشهای اسنادی و پیمایشی است و از نظر ماهیت براساس روشهای جدید علم آینده پژوهی، تحلیلی و اکتشافی است که با استفاده ترکیبی از مدلهای کمی و کیفی انجام شده است. با توجه به ماهیت این پژوهش، در این تحقیق از روش تصمیم گیری سلسله مراتبی، روش تحلیل اثرات متقابل، روش دلفی، و در تحلیل درون دادها از نرم افزارهای مختلف micmac، expert choice، spss ، بهره گرفته شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که حوزه اقتصادی در استان دارای راهبردهای آسیب پذیر می باشد. در نتیجه با بهره گیری از روش ربرنامه ریزی فرض بنیاد می توان ضعف ها و چشم پوشی هایی که در خصوص توسعه بلند مدت استان تهران وجود دارد را شناسایی و بازبینی نمود.